SIEWNIK RZUTOWY DO NADBUDOWY DZIK

Jednym ze sposobów ograniczania szkód wyrządzonych przez zwierzynę dziko żyjącą, oprócz grodzeń, nocnych dyżurów na polach, uprawy poletek zgryzowych itp. jest stosowanie tzw. pasów zaporowych. Pasy, po uprzednim uzgodnieniu lokalizacji z właściwym Nadleśnictwem zakładamy w głębi lasu, aby odciągnąć zwierzynę od sąsiadujących z nim pól. Do tego celu wykorzystujemy linie podziału administracyjnego tzw. linie oddziałowe, stare szlaki zrywkowe, nieuczęszczane drogi itp. W miejsca te o szerokości kilku i długości 100-400 metrów co najmniej raz w tygodniu wysypujemy atrakcyjną dla dzików i innej zwierzyny karmę (kukurydza, inne zboża, żołędzie, kasztany, ziemniaki itp.) Następnie pasza ta jest przykrywana pługiem lub broną talerzową. Chodzi o to, aby dziki buchtując w poszukiwaniu smakowitego żeru jak najdłużej przebywały na pasie, czyli w głębi lasu i nie wychodziły na pola uprawne. Już nie musimy przed ciągnikiem z broną talerzową ręcznie rozsypywać zadawanej paszy, co było bardzo pracochłonne, a co za tym idzie również bardzo kosztowne. Maszyna obsługiwana przez jednego człowieka dozuje paszę, przykrywa ją broną talerzową i jednocześnie lekko wałuje. Przy całorocznej uprawie pasów (poza mocną zmarzliną) są to niebagatelne oszczędności. Zmieniająca się struktura upraw rolnych i nadmierne rozmnażanie się dzików powoduje wzrost szkód i narastanie konfliktów na linii rolnik-myśliwy. Dopinguje to myśliwych do podejmowania działań zapobiegających eskalacji szkód. Ważnym elementem tych działań jest stosowanie pasów zaporowych, w czym wydatnie pomoże nam wspomniana wyżej maszyna „DZIK”.